In 2004 raakte ik (op 45 jarige leeftijd) linkszijdig verlamd door een herseninfarct.
Zoiets overkomt je totaal onverwachts. Daar ben je niet op voorbereid. Vooral niet op de gevolgen van de infarct.
Ik heb uit een diep dal moeten klimmen; alles, maar dan ook alles moet je opnieuw leren; praten, slikken, kauwen, bewegen, lopen, aankleden, eten koken (voor de gelukkigen onder ons die het misschien allemaal weer kunnen leren...) en je voortverplaatsen in een rolstoel.
Dan komt de volgende fase in je leven, het afscheid.
Afscheid van je geliefde thuis, je auto, je baan en soms ook vrienden.

Mijn verhaal:
Ik kreeg een hersenbloeding, die niet als zodanig werd herkend, ondanks het feit dat ik mijn huisarts belde en zei dat ik een hersenbloeding had. Door hun werd ik afgescheept met"ach het is geen hersenbloeding, het is een migraineaanval of een angstaanval, maar een hersenbloeding neen dat kan niet." Terwijl ik het bloed voelde vloeien onder mijn hersenpan.(heel beangstigend: warm en nat. Maar iedereen ervaart een hersenbloeding anders). Ik belde een buurvrouw om bij mij te komen zitten en die later nogmaals de dokter opbelde (hoorde ik jaren later,Ik heb ze opgezocht en bedankt).Een inmiddels erbijgekomen dochter van haar vroeg aan mij of ik de dokter had gebeld. "ja"zei ik, "maar die weigert te komen". Ik kreeg op dat moment een tweede bloeding waardoor ik in elkaar zakte. Zij hebben mijn huisarts nogmaals gebeld."Ik moest maar 2 paracetamol slikken", kregen zij te horen Hierop hebben mijn buren zelf 112 gebeld. Die brachten me eerst naar het Canisiuswilhelminaziekenhuis (die durfden niet te opereren, en het lijkt alsof ze alleen foto's hebben gemaakt), en de VOLGENDE DAG PAS (daarom staan er twee data in mijn dossier) werd ik naar
later naar het Radboudziekenhuis (gespecialiseerd) gebracht(veels te laat).

CORRECTIE: in 2021 kom ik erachter dat CWZ wel geopereerd heeft maar alleen een drain geplaatst heeft. De radboud heeft deze verwijderd nadat ik geclipd was, maar ik bleef hoofdpijn houden en het hersenvocht vloeide uit mijn hoofd,Opnieuw drain erin, verkeerd geplaatst etc etc.

Omstanders zeggen dat in 2004 de kennis nog niet zo groot was. maar na 1 dag in het RADBOUD weten ze wat ze moeten doen? Lijkt mij dat CWZ in die tijd te weinig kennis had.
Er zijn teveel fouten gemaakt.
2 Infarcten, daar overheen hevige krampen in de hersenen vanwege het bloed wat daar zat.
De tweede infarct is de oorzaak van dat ik invalide ben geworden.
Verder heb ik hersenvliesontsteking gehad (mijn familie moest het ergste vrezen: maar niet de ernstigste vorm), 5 ingrepen (waaronder minstens 3/4 narcoses) in 7 weken en een 6de na 6 maanden, omdat er een drain verkeerd geplaast was(opperden ze bij de röntgenagdeling. Op papier staat "DRAIN DOORGESCHOTEN"


Ik had constant pijn, moest overgeven vanwege die 3 liter gal in mijn buik. Ik kreeg te horen van de verpleging in de revalidatiekliniek dat ik een aanstelster was, terwijl ik groene gal spuwde op mijn eten. (één presteerde het zelfs om hetzelfde bord weer voor mijn neus te schuiven en te vragen of ik nog verder wilde eten.)
De vraag is dan ook of een ander zo ver gekomen was als ik, dus alsjeblieft geen verwijten. Maar elke beroerte verloopt anders.
Het ergste zijn de karaktertrekveranderingen (ik heb ze ook), de meeste patienten vinden dat ZIJ die NIET hebben ondergaan. Daarna de chronische vermoeidheid.

Het is jammer dat een enkeling soms kan oordelen dat ik niet mijn best heb gedaan met revalidatie.
Ik zit daar niet op te wachten.

Uiteraard is er veel meer gebeurd. Maar dit is mijn verhaal in een sneltreinvaart.
Ik heb meer aan steun dan aan verwijten.

Inmiddels heb ik een zeer goede vaste relatie, die mij nu ondanks mijn handicap mij nu gelukkig maakt.
Men hoeft met mij geen medelijden te hebben. Maar steunen mag wel

Ik beschouw mezelf nog als een gelukhebber: andere zijde en ik had niet kunnen praten, links moeten aanleren, etc etc. Mijn smaak had geruïneerd kunnen zijn, en etc, etc.

zeer interessant filmpje:

LIVA'S MOTTO: "JE MOET JEZELF NOOIT ZO ZIELIG VINDEN,DAT ANDEREN JE IN DE ZEIK NEMEN"!!!!!!!!

Als iemand wil ervaren hoe het is om zoiets te krijgen (n beroerte) raad ik u aan om de film

"THE DIVING BELL AND THE BUTTERFLY" te gaan zien.

Hij bezorgde mij een week lang nachtmerries.

 

Dit maakt u duidelijk hoe wij NAHers in elkaar zitten.